«Το Βιετνάμ που δεν έχει ανακαλυφθεί» πάνω σε μια Speed 400
Μερικές φορές χρειάζεται να αφήσεις τα πάντα πίσω σου και να ξεκινήσεις μια νέα περιπέτεια για να νιώσεις ότι είσαι ζωντανός, όταν η καθημερινότητα αρχίζει να σε κυριεύει. Τα ταξίδια σε βοηθούν να απομακρυνθείς από την καθημερινότητά σου.
Το ίδιο και με τη Weronika Kwapisz, η οποία δεν ήθελε να περιμένει άλλον έναν χρόνο για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και αποφάσισε να αγοράσει ένα εισιτήριο για το Βιετνάμ για να ανακαλύψει το άγνωστο. Δεν ήταν η πρώτη της περιπέτεια! Αυτή η έμπειρη ταξιδιώτης έχει κάνει μερικές περιπέτειες με μοτοσυκλέτα στη ζωή της οδηγώντας στη Βόρεια Αμερική επάνω στη Bonneville της όπου διένυσε 20.000 χλμ. (περισσότερα για αυτό το ταξίδι μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο «Seeking the Wild West»). Έκανε επίσης ένα ταξίδι με τη Speedmaster σε όλη τη Νέα Ζηλανδία, τις Βρετανικές Νήσους με μια Speed Twin 1200 και το πρώτο της ταξίδι στην Ευρώπη με μια μοτοσικλέτα 125 κ.εκ. στο οποίο έκανε πάνω από 12 000 χλμ. Αστειευέται ότι έχει βενζίνη στις φλέβες της χάρη στη γιαγιά της που ήταν μηχανικός μοτοσυκλετών.
Αυτή τη φορά επέλεξε τη νέα Speed 400 για συνοδοιπόρο της. «Λατρεύω τις κλασικές μοτοσυκλέτες, το στυλ, τον χαρακτήρα, τον ήχο τους… Ήξερα ότι για την Ασία πρέπει να έχω μια ελαφριά μοτοσικλέτα, οπότε όταν έμαθα ότι η γκάμα της Triumph θα επεκταθεί στα 400 κ.εκ., ήταν μια εύκολη απόφαση να οδηγήσω σε μια νέα μοτοσυκλέτα Modern Classic από τη βρετανική γκάμα».
Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου με την Triumph;
«Η περιπέτειά μου με την Triumph ξεκίνησε στη σέλα της Bonneville όταν περνούσα την Αμερική με αυτή τη μοτοσυκλέτα. Το πολωνικό υποκατάστημα εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ με το ταξίδι μου που μου πρότειναν να οργανώσω για τους πελάτες τους ταξίδια σε όλη την Πολωνία και την Ευρώπη. Σήμερα, εννέα χρόνια μετά, εργάζομαι με πλήρες ωράριο για την Triumph Πολωνίας, ακόμα οδηγώντας και ανακαλύπτοντας νέες διαδρομές κάνοντας αυτό που αγαπώ».
Πώς ένιωσες στην άλλη άκρη του κόσμου;
«Από τα πρώτα λεπτά, μόλις προσγειώθηκα στο Ανόι, μου επιτέθηκαν εκατό ερεθίσματα από κάθε πλευρά: νέες μυρωδιές, σκούτερ που κορνάρουν συνεχώς, αυτοκίνητα που επιβάλλουν προτεραιότητα, μια νέα γλώσσα, όλα αυτά κάνουν τους ταξιδιώτες να οδηγούν με πλήρη συγκέντρωση όλη την ώρα. Αρχικά, φοβόμουν να διασχίσω το δρόμο για να μην με παρασύρουν, αλλά αποδείχτηκε ότι υπάρχει μια μέθοδος σε αυτή την τρέλα, και όλοι στις πόλεις δεν οδηγούν σκούτερ αλλά μάλλον κολυμπούν σαν κοπάδι ψαριών. Είναι λίγο πιο δύσκολο στους εθνικούς δρόμους γιατί δυστυχώς εκεί κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας και προτεραιότητα έχει ο μεγαλύτερος. Τη δεύτερη μέρα, δεν με εξέπληξε πλέον το θέαμα των λεωφορείων να προσπερνούν παλιά φορτηγά ή μεγάλα φορτηγά, όπως στις αμερικανικές ταινίες, να προσπερνούν ένα άλλο όχημα που προσπερνά ένα άλλο αυτοκίνητο. Δυστυχώς, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική όλη την ώρα. Επιπλέον, μόλις στην επόμενη στροφή, η άσφαλτος συχνά τελειώνει, παραδόξως μόνο στη λωρίδα σου, ή για παράδειγμα, ένα βουβάλι στέκεται στη μέση του δρόμου. Γελάω που στο Βιετνάμ πρέπει να περιμένεις το απροσδόκητο. Ωστόσο, όταν απομακρυνθείς από τη φασαρία, θα δείς την ομορφιά του Βιετνάμ, τα υπέροχα εξωτικά τοπία του και τους ελικοειδείς ορεινούς δρόμους».
Πώς αποδίδει η νέα Speed 400;
«Χωρίς κανένα πρόβλημα, ξεπέρασε με θάρρος όλες τις διαδρομές εντός και εκτός δρόμου. Μερικές φορές, της ζήτησα συγγνώμη για τα όσα την υπέβαλλα, αλλά πραγματικά με εξέπληξε πολύ ευχάριστα αυτό το μοντέλο. Είναι απίστευτα ελαφριά με ωραία ροπή. Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν θα τολμούσα να πάρω ένα μεγαλύτερο μηχάνημα σε κάποιες στενές διαδρομές που επέλεξα. Το δεύτερο πλεονέκτημά της είναι η χαμηλή κατανάλωση καυσίμου, η οποία κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου κυμάνθηκε στα 2,27-3 λίτρα/100, κάτι που μπορεί να είναι μεγάλο πλεονέκτημα για ταξίδια χαμηλού προϋπολογισμού. Όσο για την ίδια την οδηγική άνεση, αυτή είναι επίσης μια μεγάλη έκπληξη επειδή η σέλα είναι εξαιρετικά άνετη για μια τόσο μικρή cafe racer, όπως και η ίδια η θέση οδήγησης. Με ενόχλησε πολύ περισσότερο η ζέστη (οι θερμοκρασίες κυμαίνονταν από 38-46 C), που μερικές φορές ήταν πρόβλημα με υψηλή υγρασία στο επίπεδο του 90%. Δύσκολο να το υπομείνεις με ρούχα μοτοσικλέτας. Αυτό που με έσωσε ήταν οι συχνές στάσεις και το μούλιασμα των σωλήνων του λαιμού με νερό, που για 10 λεπτά μου έδινε την αίσθηση του ανοιχτού air condition και η κατάποση νερού καρύδας ή παγωμένου τσαγιού. Είναι ενδιαφέρον ότι μερικές φορές ήταν πιο κρύα όταν οδηγούσα με κλειστό το γείσο του κράνους παρά με το ανοιχτό».
Τι σε έχει εντυπωσιάσει περισσότερο;
«Σίγουρα η διαδρομή Ha Giang, με τη θέα, τις στενές διαδρομές, τους ανθρώπους και τους γκρεμούς αρκετών εκατοντάδων μέτρων χωρίς φράγματα ασφαλείας, κάνει τέτοιες διαδρομές να μείνουν στη μνήμη σου για πολύ καιρό. Είναι ένας μικρός παράδεισος της μοτοσυκλέτας. Μου άρεσε επίσης η επαρχία Ninh Bình με τα απίστευτα βράχια και τις περιηγήσεις στο ποτάμι σε μικρές ξύλινες βάρκες στο Tràng An. Δεν είναι περίεργο που έχει εγγραφεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και ήταν σε πολλές ταινίες του Χόλιγουντ ως κάποια μυστήρια, εξωτική τοποθεσία. Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, το άδειο, άγριο, θρυλικό μονοπάτι Ho Chi Minh που συνδέει το Βόρειο Βιετνάμ με το Νότιο και βρίσκεται δίπλα στα σύνορα με την Καμπότζη και το Λάος. Μερικές φορές έχεις αυτή την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στη μέση της ζούγκλας, απλά περιμένεις να δεις μια τίγρη στο δρόμο σου, μπορείς επίσης εύκολα να ακούσεις πιθήκους μέσα από το κράνος σου ενώ οδηγείς. Και από τις πόλεις που αγάπησα περισσότερο, το Hoi An με τα διάσημα φανάρια τη νύχτα, τη ζωντανή μουσική και την όμορφη παραλία και όλα τα αξιοθέατα που έχει να προσφέρει αυτή η πόλη. Μιλώντας για το Βιετνάμ, δεν μπορώ να μιλήσω μόνο για τα μέρη γιατί οι άνθρωποι κάνουν αυτή τη χώρα μοναδική. Είναι εξαιρετικά εργατικοί, προσανατολισμένοι στην οικογένεια και εξυπηρετικοί. Μου αρέσει το πώς εκτιμούν όλα τα μικρά πράγματα στη ζωή και ότι εστιάζουν στο μέλλον, όχι στο παρελθόν. Αυτή ήταν σίγουρα η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής μου. Το Βιετνάμ μου δίδαξε πολλά μαθήματα, κυρίως για να είμαι πιο υπομονετική και να εκτιμώ τη μέρα.
